Oppervlakkig schimmig

Goh, wat verrassend. Extinction Rebellion profileert zich graag als een los verband zonder aanvoerders, maar is in werkelijkheid gewoon een organisatie met de bijbehorende leiders. Het is een grondig georganiseerd clubje bestaande uit aparte afdelingen voor specifieke onderwerpen en al die afdelingen hebben een afvaardiging in de Raad van Bestuur Nationale Coördinatie Cirkel, waar één overkoepelend persoon de agenda bepaalt en knopen doorhakt. U weet wel, zoals gebruikelijk in iedere normale organisatie. De leider, hier National Coordinator genoemd, is Chiara die niet met haar achternaam in de Volkskrant wil. "Ik ben voorzichtig, om te vermijden dat ik wettelijk voor iets aansprakelijk word gehouden." Dat klinkt allemaal heel raadselachtig en underground, totdat u ziet dat Chiara Tonndorf haar XR-functie gewoon met pasfoto en achternaam op haar LinkedIn (mirror) plempt. Waar de Volkskrant de rebellen gretig tracht te profileren als een vernieuwende en mysterieuze organisatie, is de werkelijkheid bureaucratisch saai. De enige reden voor alle geheimzinnigheid rond de organisatie-indeling lijkt een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel van de aanvoerders. "Je wilt voorkomen dat autoriteiten denken dat een bepaalde machtsstructuur verantwoordelijk kan worden gemaakt voor overtredingen, dus dat wordt bewust een beetje vaag gehouden. Om jezelf te beschermen en te voorkomen dat je als organisator kunt worden gezien." De club die de samenleving constant verwijt geen verantwoordelijkheid te nemen probeert ironisch genoeg zichzelf aan alle kanten in te dekken voor de gevolgen van de eigen daden. Waar de protestboeren en andere milieuclubs als Greenpeace open zijn over hun activiteiten verschuilen XR'ers zich achter verzonnen afstandelijkheid. Daar is niets mysterieus aan, het is enkel wat lafjes.

Gierig kabinet vermoordt de ijsbeertjes

Herinnert u zich maandag nog? In nieuwstermen al een eeuwigheid geleden, maar toen verscheen het klimaatrapport van de IPCC en duikelden de klimaatvrienden over elkaar heen om te vertellen dat er nu echt iets moet gebeuren. Het is vijf voor twaalf. Stilzitten kan niet meer. Amersfoort aan zee. Enzovoort. Dat was de theorie en nu drie dagen later volgt de praktijk: het geld is al op. Het subsidiepotje voor het lokaal aanleggen van zonnepanelen is leeg. Een subsidiepotje dat überhaupt maar uit 92 miljoen euro bestond en dat voor een kabinet dat zonder blikken of blozen een miljard uittrekt voor een testsamenleving die er niet komt. Het huidige klimaatbeleid lijkt zich vooral te focussen op het goedkoop verbieden van dingen (brandstofmotor, houtkachel, enz) in plaats van het duurder investeren in minder restrictieve oplossingen. De kosten komen op deze manier bij de burger te liggen, zodat de overheid geld kan blijven uitgeven aan het plezieren van grootbedrijven en het voldoen aan de verplichte vlieguren van Wim-Lex. Dus de volgende keer als ze zeggen dat 'WE nu echt iets moeten doen aan de klimaatverandering' vergeet vooral niet dat ze eigenlijk bedoelen dat U nu iets moet gaan doen aan de klimaatverandering, want het overheidsbudget is al opgegaan aan ongebruikte sneltests.